Wout van Aert behaalde niet alleen een schitterende ritzege in de Giro, hij offerde zich ook onbaatzuchtig op voor de ambities van zijn ploeggenoten. Gedurende de hele koers nam hij afmattende taken op zich: het dichtrijden van vluchtpogingen, het controleren van het peloton en het opzetten van lead-outs. In Rit 12 zette van Aert een lead-out-voorbeeld neer voor Olav Kooij, waarmee hij de Nederlandse sprinter naar een klinkende overwinning in Viadana loodste. Zijn inspanningen waren cruciaal bij het bepalen van het perfecte tempo en het zorgen voor drafting in de laatste kilometers.
Evenzo in de slotrit door Rome orkestreerde van Aert opnieuw de sprinttrein en leidde hij Kooij naar een nieuwe sprinttriomf. Hij verwoordde het treffend: “Als de ketchupfles bijna leeg is… blijf schudden, schudden, schudden… dan komt uiteindelijk alles tegelijk eruit.”
Toch kwam van Aerts ware waarde ondanks deze momenten van persoonlijke glorie vooral tot uiting in zijn onwankelbare toewijding aan zijn team. Zijn grootste impact lag misschien wel in zijn voortdurende steun aan Simon Yates. In Rit 20 – de beslissende alpendag – was van Aert van doorslaggevend belang toen hij Yates hielp de felbegeerde maglia rosa op de Colle delle Finestre te veroveren. Yates’ indrukwekkende aanval, gesteund door van Aerts tempo en afscherming, bleek cruciaal voor de eindoverwinning. Zonder van Aerts opofferende tempowerk en verdedigende inspanningen was Yates’ triomf in de Giro wellicht nooit werkelijkheid geworden.
Juist dit patroon van briljante individuele prestaties én zelfopoffering deed Philippe Gilbert zich lovend uitlaten, maar bracht tegelijkertijd een scherpe kanttekening. Gilbert prees van Aert op Twitter/X als “de beste renner van de afgelopen Giro d’Italia”, erkend vanwege zijn ongeëvenaarde veelzijdigheid en invloed. Tegelijk kon hij het niet laten om zijn licht te laten schijnen op van Aerts ploeg: “Ik zou echt graag eens zien dat één van zijn teamgenoten zich op een dag met dezelfde vastberadenheid opoffert.” Daarmee beklemtoonde hij zijn teleurstelling – dat Wout alles geeft voor zijn ploeggenoten, maar die onbaatzuchtigheid zelden wordt beantwoord.
Volgens Gilbert geldt: “De dag dat dat zal gebeuren, zal Wout van Aert onverslaanbaar zijn!” Tot die dag zal hij blijven afwisselen tussen verbluffende individuele prestaties en plichtsgetrouwe superknecht-rollen – altijd eerst zijn team op de eerste plaats, voordat hij aan zichzelf denkt
Wout cijfert zich altijd onvoorwaardelijk weg voor zijn ploegmaats, maar gebeurt ook het omgekeerde? “Ik zou echt graag eens zien dat één van zijn teamgenoten zich op een dag met dezelfde vastberadenheid wegcijfert”, klinkt het bij Philippe Gilbert op zijn sociale media. Want één ding is duidelijk…
“De dag dat dat zal gebeuren, zal Wout van Aert onverslaanbaar zijn!” meent Philippe Gilbert. Al is het ondertussen natuurlijk wel duidelijk geworden dat Wout zelf ook enorm veel voldoening haalt uit die overwinningen van zijn ploegmaats. Al mogen we één iets nooit vergeten…
Wanneer Wout van Aert de fiets aan de haak hangt zal het enkel zijn eigen palmares zijn die de geschiedenis ingaat, en daar zal niet instaan hoeveel ploegmaats hij aan prachtige overwinningen heeft geholpen.
